Aftellen naar de vakantie! Nog 2 vrijdagen te gaan en dan officieel 3 weken met verlof. Aftellen naar je vakantie, dat mag. Dat hoeft helemaal niet erg te zijn. In mijn omgeving zeggen ze weleens ‘amai, als ge zo uitkijkt naar je vakantie, dan moet ge uw werk toch echt niet graag doen?’. Niet is minder waar...
Van deze 2 laatste vrijdagen wil ik heel erg graag gebruik maken van de mogelijkheid om mijn dagen met jullie te delen. Lang getwijfeld om dat te doen, want wie kan er nu geïnteresseerd zijn in: 1. Mijn leven en 2. Het leven van een recruiter.
Maar aaaaah... Verademing. Haters gonna hate. Dus laten we daar al niet meer van wakker liggen.
Het is maar al te makkelijk om tegenwoordig online gallen te spuwen en in alle anonimiteit onpopulaire meningen te delen. Jij doet jouw ding. Wij het onze. Innerlijke rust, galore!
Ik wil het dan ook even uitgebreid hebben over die innerlijke rust. Zolang ik me kan herinneren is mijn hoofd 1 grote pot chaos, klaar om open te springen. En voor die pot openspringt, zijn er eerst barstjes. Wanneer het potje barst, leer je de échte Femke kennen. Om het met Insights-kleuren te zeggen: leer je de ‘rode’ Femke kennen. Ik kende dus niets van die kleuren hé, dat heb ik hier allemaal bij NewBrix mogen leren. Intussen kan ik daar mee al lachen. Dan begin ik zelf van ‘vandaag is rood’ te zingen, zodat me alleen maar meer bewust word van die uiterst directe vorm van communiceren die ik dan toepas, en mijn manier van mensen achter de veren zitten omdat het allemaal niet snel genoeg gaat. Het zit nu in mijn hoofd, dus moet het er nu ook uit. Weg! Tof zé. Wel voor mij, niet voor de rest... En thuis doe ik dat dus ook eh!
Maar hoé fantastisch is het, dat mijn werkgever geïnvesteerd heeft in een opleiding waarin ik mezelf duusd keer beter heb leren kennen, en tegelijk ook daarmee zorg dat mijn collega’s daar mee de vruchten van plukken?
Hier mogen werken, da’s een beetje zoals Graspop. Vanbuiten zien we er allemaal stoer uit en zijn we één voor één harde bolsters -want je moet echt wel een bolster hebben om in rekrutering te kunnen werken-, maar eens je hier bij ons op de wei staat, is het één groot feest van gelijkgestemde zielen met een hart van goud. Alleen maar (virtuele) knuffels en kei veel liefde voor dé muziek in ons leven: rekruteren.
Op de Graspop-wei zal het dit weekend wel drummen (hebtgem?) zijn voor een plekje. Maar hier bij ons krijg je zot veel ruimte om je ding te doen. En er zal altijd iemand zijn, die opspringt vanuit de menigte om je op te vangen wanneer dat nodig moest zijn. Dat, liefste lezer, dat moet een werkgever voor jou zijn. Een vanget, een plek op een wei vol gelijkgestemden, een fundament om op te kunnen bouwen, en ruimte om je ding te kunnen doen.
Het hoeft geen thuis te zijn, want dat heb ik al. Het hoeft ook niet altijd rozengeur en maneschijn te zijn. Het hoeft niet altijd neergepend te worden in lame ass platte gladde marketingpostjes. Laat jij maar lekker jijzelf zijn. Niemand die je zegt hoe het moet, maar wel hoe het kan. Die innerlijke rust, dat komt vanzelf. Met de nodige aandacht voor zelfzorg. Met de nodige waakzaamheid. Maar onder het waakzame en beschermde oog van elke collega hier. And nothing else matters.
De komende 2 weken lees je meer. Daarna laat ik het woord aan een collega. Zo leer je ons één voor één wat beter kennen. En dan is’t aan jou om jouw verhaal te vertellen. Want wij willen meer weten over jouw ideale wei.